"Bir" idik ezelde. Bir hikmet ile ayrıldık o Yârin mukaddes beldesinden. İlk ayrılık ilk kopuş...
Ve böylece hicranlı bir hicret ile düşdük bu yâd ellere. Fakat o ilk nazarın sekriyle tümden sermest, düğümlenip kaldı bir hasret boğazımıza. Ne öncesi vardı ne sonrası ve o ilk kelâmın sadâsı yankılanıp durdu ruhumuzda dünya sürgününün her gününde...Baş kulağıyla değil can kulağıyla işittiğimiz o biricik sadâ... Bülbüllerin bestelerine ilham veren o ses... "Kün"... Tıpkı yağmurun toprağa düşerken çıkardığı tını gibi, bir kâinat senfonisi gibi yahut bir bebeğin nefesi gibi öyle sıcak öyle taze...
"Senin kalbinden sürgün oldum ilkin...bütün sürgünlerim bir bakıma bu sürgünün bir süreği" diyor ya bilge şair... dûn/ya denen bu aşağılistana düştük düşeli aşkın merdiveni ile yeniden sevgilinin kalbine iltica etmek için çabalıyoruz. Gâh gözyaşıyla gâh tenhalarda dua ve halvet ile o Yâr'e havâle pür melâlimiz. Ne bu aşağılistana alışabildik ne ansızın arkamızı dönüp çıkabildik... Üç günlük dünya hayatının üçüncü gününde, kalbindeki "Merhamet" adlı ulu çınarın sayesinde gölgelenebilmek aslında tek muradımız...
Bu ilk ayrılıktı...damarlarımızdan çelik tellerini geçirirken o kopuş, kim bilir o Yâr'in tecellisi ile bir daha nerede nasıl karşılaşacağımızın ihtimaliyle yanıp durdu ümidin kandili... O yandı biz yandık ve sonra o kandilin fitili gibi baş eğdik kaderin kudret kalemine. Meğer perdeler ardından seyretmek de mukaddermiş o mâh cemâli... Aramak; seyr ü sefer ile ilden ile... Sormak; karşılaştığımız her Mecnûn'a "Sevgilinin diyârı nerede?" diye... Ve bir gün bulacağını umarak "belkilerle" yollarında bekleşmek...
Mekân yabancı, zaman yabancı şimdi bize. Yâd içinde kalakaldık bir gurbet akşamında gurûba dalan gözlerimizle... Vuslatının bahşedeceği o sevincin iştiyâkı ile her geçen günü bir sonrakine ekleyip avunuyoruz işte... bir garibin kuş uçmaz kervan geçmez diyarının kavşağında bekleyişiyle. Bir mübarek kervanın geçeceği ümidiyle...
Belki bir çağrı gelir Sen'den de yola düşeriz âşk refikinin elinden tutarak...sînemizin artık tek tanıdık duygusudur hasret...
Bilinmeyi murat etmiştin ya hani ezelde...Hani muhabbet aynasından kendi güzelliğini seyretmeyi istemiştin ya... Gönlümüzü öyle pâk öyle parlak eyle ki Cemâlinin aksi gönül aynamızdan yansıtsın şavkını meleklerinin gözlerini kamaştırırcasına. Çünkü bilirsin ki ey Yâr, Zât'ının âlemi gördüğü göz ile bizlerin âlemi temâşâ eylediği göz aynıdır. Biri âşikar biri nihân. Biri perdeli, biri Zât'ına mahsus Bâsîr...Şu gurbet diyarında (g)özünden ırak eyleme bizi...
"Yolda koymaz alırlar seni." buyurdu ehl-i ârifân. İnandık ve teslim olduk ki Hâkk âşıkları yolda koymadılar. Her bir işi hayırla "yoluna" koydular. Ve dahi şahit olduk ki merhametin bir kez daha kuşattı yolumuzu... Öyle bir yol ki âşk ile düşülürmüş o yola... Gördüğün düş gün gelir alın yazın olurmuş. Ve râzı olunurmuş yola koyanın hürmetine... o yolun da o âşkın da cevr ü cefâsına râzı olunurmuş hürmetle... Bilirsin varmak; bizim marifetimiz değil niyetimizdir, niyâzımızdır ancak...yolun meşakkatine dayanacak takâti yüreğimize lûtfeyle sen Yâ Râb...
Gün oldu ye'sin karanlığına gömüldü yolumuz.Gün oldu ümidin güneşiyle aydınlandı. Biz bilmeyiz bildirmezsen, biz göremeyiz gördürmezsen, biz bulamayız buldurmazsan... Yolumuzu âşıklarının yoluyla ve sînesi sâf mâsumlarınla kesiştir Yâ Râb... Ve dahi sana çıkmayacak hiçbir yolu ayaklarımıza yük eyleme hakîkatten ırak...
Günün sonunda anladık ki: serâpâ hasret de biziz vuslat da...ve yol da kendimizden kendimize doğru sırlı bir menzil...ve dahi yolculuk da ikiliğimizden birliğimize doğru...yani "Ben"den" ferâgatle "Sen" de kâim ve "Bir" olana doğru âşk ile...Pâ-best olsun ehl-i âşıkânın yolunda meylimiz.
Cennet, her şeyden öte bir mahâl değil bir hâl ise aç kalbini bize Ey Yâr hemhâl olalım...