Peki Ama Neden..?

Değerli okurlarım, kısa bir süre ara verdiğim yazılarıma bugün itibariyle devam edeceğim.

“İntihar” ..

Çok zor bir konu.. Neresinden başlasam, kimden örnek versem bilemedim. Okuyunca, görünce ve yaşayınca o kadar can yakan bir konu..

Hemen her gün farklı bir ilçede, peş peşe geliyor haberler.. “19 yaşındaki genç kendini vurdu..” “İki çocuk annesi üçüncü kattan atladı” “4 çocuk babası kendini astı” …

Peki NEDEN…?

Kim bile isteye dokunmaya kıyamadığı çocuklarını, ailesini arkada bırakıp ölüme gitmek ister.. Nasıl bir dert onu bu yola götürür..

Hangi genç hayatının en güzel yıllarında ölüme koşarak gider..

Kimi maddi olarak daralır, kimi hayatın anlamsız olduğuna inanır.. Bence bu intiharların nedeni biziz be kardeşim..

Bir baba çocuğuna okul kıyafeti alamadığı için canına kıyıyorsa bunun nedeni biziz.. Hani nerde paylaşmak, yardımlaşmak.. 3-5 kuruş borç istedi diye yüzüne dahi bakmadığınız o adam ölünce “Yazık oldu” dersiniz.

En son ne zaman oğlunuzla, kızınızla, yeğeninizle, arkadaşınızla oturup çay içtiniz. Hayat nasıl gidiyor, bir derdin, bir sıkıntın var mı diye sordunuz..

Oğlunuz, kızınız, kardeşiniz nereye gidiyor, kimlerle geziyor, nasıl bir hayatı var biliyormusunuz..? Yoksa daha gençtir, biz kısıtlamayız. Gezecek, eğlenecek mi dediniz.. Artık 80’li 90’lı yıllarda değiliz… İnsanlar o yıllarda olduğu kadar masum değiller..

Bırakın birbirinin derdiyle dertlenmeyi, yıllarca alt katında oturan konuşuşunun kim olduğunu dahi bilmez oldu.. Kim yardıma muhtaç kim değil, kimin umrunda..

Bence bu intiharların en büyük sebebi bizim yavaş yavaş insanlığımızı kaybediyor olmamız.. Kendimizden başka kimseyi düşünmeden yaşamaya alışmamız.. Çeşitli bahanelerin ardına sığınarak, “Biz ne yapabilirdik ki” dememiz..

İşin özü şu..

Artık insanların bir hiç uğruna ölmesi, kimseyi ilgilendirmez olmuş..

Vesselam…