Zulmün Karşısında mısın, Konforun İçinde mi?

Vicdanın Rahat, Konforun Yerinde mi?

Sosyal medya yine yangın yeri. Herkes öfkeli, herkes üzgün, herkes çaresiz.

“Allah’ım, İsrail’i kahret!”

“Yok et, belalarını ver!”

Binlerce, milyonlarca beddua dökülüyor dudaklardan. Satırlara sinmiş bir öfke, paylaşımlara karışmış bir vicdan rahatlatma çabası var.

Ama sonra ne oluyor?

Aynı eller markete gidiyor. Raflardan o markaları seçiyor.

Aynı insanlar, o firmaların ürünleriyle sofralarını kuruyor.

Hatta “Ama ben almazsam ne değişecek?” bahanesiyle kendini ikna edip, gönül rahatlığıyla alışverişini tamamlıyor.

Çünkü düzenimiz bozulmasın istiyoruz.

Vicdanımız hafifçe sızlasın ama hayat standardımız düşmesin.

Gözümüz ekranda Filistinli çocukların cesetlerini izliyor; ama elimiz hâlâ o markanın logosunu taşıyan şişeyi sıkı sıkıya tutuyor.

Ve hâl böyleyken, dönüp dua ediyoruz yine:

“Allah’ım, zalimleri yok et! Adaletini göster!”

Ama sonra bir duraklıyor düşünce:

“Beni memur tayin et” diyemiyoruz.

Çünkü içten içe biliyoruz: Bu dua, bedel ister.

Bu dua, ayağa kalkmayı ister.

Bu dua, rahatını feda etmeyi, alışkanlıklarını yıkmayı, konfor alanını terk etmeyi gerektirir.

Ama biz daha basit haberleşme uygulamalarını silmeye bile kıyamıyoruz.

Bir kahveden, bir abur cuburdan vazgeçemiyoruz.

Boykot çağrılarını paylaşmak kolay; ama o çağrının gereğini yerine getirmek ağır geliyor.

Peki Allah zalimi cezalandırırken, kimi memur tayin edecek?

Sen hâlâ klavyenin başında ahkâm keserken, kimi seçecek adaletin kılıcı olarak?

Kimin eliyle serecek zulmün saraylarını yerlere?

Unutma…

Dualar göğe yükselir, ama yere inen her adalet, bir insan eliyle gelir.

Allah zalimi kahredecekse, o kahır bir vicdanın içinden, bir insanın duruşundan geçer.

Peki sen, sadece izleyen misin?

Yoksa Allah’ın “memur tayin ettiği” kullarından biri olmaya hazır mısın?

Eğer değilsen…

Lütfen beddua etmeden önce bir kez daha düşün.

Zira her dua, bir görev teklifidir.

Ve her görev, bir bedel ister.